سوره 90 : البلد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ لَا أُقْسِمُ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (1)
سوگند به اين شهر،
(1)
وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَٰذَا الْبَلَدِ (2)
و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى؛
(2)
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ (3)
سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد؛
(3)
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ (4)
براستى كه انسان را در رنج آفريده‌ايم.
(4)
أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ (5)
آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت؟
(5)
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا (6)
گويد: «مال فراوانى تباه كردم.»
(6)
أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ (7)
آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است؟
(7)
أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ (8)
آيا دو چشمش نداده‌ايم؟
(8)
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ (9)
و زبانى و دو لب.
(9)
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ (10)
و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم.
(10)
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ (11)
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبت‌نگرى] بالا رود!
(11)
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ (12)
و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست؟
(12)
فَكُّ رَقَبَةٍ (13)
بنده‌اى را آزادكردن،
(13)
أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ (14)
يا در روز گرسنگى، طعام‌دادن:
(14)
يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ (15)
به يتيمى خويشاوند،
(15)
أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ (16)
يا بينوايى خاك‌نشين.
(16)
ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ (17)
علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‌اند؛
(17)
أُولَٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (18)
اينانند خجستگان.
(18)
وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (19)
و كسانى كه به انكار نشانه‌هاى ما پرداخته‌اند، آنانند ناخجستگان شوم.
(19)
عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ (20)
بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد.
(20)