سوره 44 : الدخان
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ حم (1)
حاء، ميم.
(1)
وَالْكِتَابِ الْمُبِينِ (2)
سوگند به كتاب روشنگر،
(2)
إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةٍ مُبَارَكَةٍ ۚ إِنَّا كُنَّا مُنْذِرِينَ (3)
[كه] ما آن را در شبى فرخنده نازل كرديم، [زيرا] كه ما هشداردهنده بوديم.
(3)
فِيهَا يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ (4)
در آن [شب] هر [گونه] كارى [به نحوى] استوار فيصله مى‌يابد.
(4)
أَمْرًا مِنْ عِنْدِنَا ۚ إِنَّا كُنَّا مُرْسِلِينَ (5)
[اين] كارى است [كه] از جانب ما [صورت مى‌گيرد]. ما فرستنده [پيامبران] بوديم.
(5)
رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (6)
[و اين] رحمتى از پروردگار توست، كه او شنواى داناست.
(6)
رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا ۖ إِنْ كُنْتُمْ مُوقِنِينَ (7)
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، اگر يقين داريد.
(7)
لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ يُحْيِي وَيُمِيتُ ۖ رَبُّكُمْ وَرَبُّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ (8)
خدايى جز او نيست؛ او زندگى مى‌بخشد و مى‌ميراند؛ پروردگار شما و پروردگار پدران شماست.
(8)
بَلْ هُمْ فِي شَكٍّ يَلْعَبُونَ (9)
ولى نه، آنها به شك و شبهه خويش سرگرمند.
(9)
فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّمَاءُ بِدُخَانٍ مُبِينٍ (10)
پس در انتظار روزى باش كه آسمان دودى نمايان برمى‌آورد،
(10)
يَغْشَى النَّاسَ ۖ هَٰذَا عَذَابٌ أَلِيمٌ (11)
كه مردم را فرو مى‌گيرد؛ اين است عذاب پر درد.
(11)
رَبَّنَا اكْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ (12)
[مى‌گويند:] «پروردگارا، اين عذاب را از ما دفع كن كه ما ايمان داريم.»
(12)
أَنَّىٰ لَهُمُ الذِّكْرَىٰ وَقَدْ جَاءَهُمْ رَسُولٌ مُبِينٌ (13)
آنان را كجا [جاى] پند[گرفتن] باشد، و حال آنكه به يقين براى آنان پيامبرى روشنگر آمده است.
(13)
ثُمَّ تَوَلَّوْا عَنْهُ وَقَالُوا مُعَلَّمٌ مَجْنُونٌ (14)
پس، از او روى برتافتند و گفتند: «تعليم‌يافته‌اى ديوانه است.»
(14)
إِنَّا كَاشِفُو الْعَذَابِ قَلِيلًا ۚ إِنَّكُمْ عَائِدُونَ (15)
ما اين عذاب را اندكى از شما برمى‌داريم [ولى شما] در حقيقت باز از سر مى‌گيريد.
(15)
يَوْمَ نَبْطِشُ الْبَطْشَةَ الْكُبْرَىٰ إِنَّا مُنْتَقِمُونَ (16)
روزى كه دست به حمله مى‌زنيم، همان حمله بزرگ؛ [آنگاه] ما انتقام‌كشنده‌ايم.
(16)
۞ وَلَقَدْ فَتَنَّا قَبْلَهُمْ قَوْمَ فِرْعَوْنَ وَجَاءَهُمْ رَسُولٌ كَرِيمٌ (17)
و به يقين، پيش از آنان قوم فرعون را بيازموديم، و پيامبرى بزرگوار برايشان آمد،
(17)
أَنْ أَدُّوا إِلَيَّ عِبَادَ اللَّهِ ۖ إِنِّي لَكُمْ رَسُولٌ أَمِينٌ (18)
كه [به آنان گفت:] «بندگان خدا را به من بسپاريد، زيرا كه من شما را فرستاده‌اى امينم.
(18)
وَأَنْ لَا تَعْلُوا عَلَى اللَّهِ ۖ إِنِّي آتِيكُمْ بِسُلْطَانٍ مُبِينٍ (19)
و بر خدا برترى مجوييد كه من براى شما حجتى آشكار آورده‌ام.
(19)
وَإِنِّي عُذْتُ بِرَبِّي وَرَبِّكُمْ أَنْ تَرْجُمُونِ (20)
و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‌برم از اينكه مرا سنگباران كنيد.
(20)
وَإِنْ لَمْ تُؤْمِنُوا لِي فَاعْتَزِلُونِ (21)
و اگر به من ايمان نمى‌آوريد، پس، از من كناره گيريد.»
(21)
فَدَعَا رَبَّهُ أَنَّ هَٰؤُلَاءِ قَوْمٌ مُجْرِمُونَ (22)
پس پروردگار خود را خواند كه: «اينها مردمى گناهكارند.»
(22)
فَأَسْرِ بِعِبَادِي لَيْلًا إِنَّكُمْ مُتَّبَعُونَ (23)
[فرمود:] «بندگانم را شبانه ببر، زيرا شما مورد تعقيب واقع خواهيد شد.
(23)
وَاتْرُكِ الْبَحْرَ رَهْوًا ۖ إِنَّهُمْ جُنْدٌ مُغْرَقُونَ (24)
و دريا را هنگامى كه آرام است پشت سر بگذار، كه آنان سپاهى غرق‌شدنى‌اند.»
(24)
كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (25)
[وه،] چه باغها و چشمه‌سارانى [كه آنها بعد از خود] بر جاى نهادند،
(25)
وَزُرُوعٍ وَمَقَامٍ كَرِيمٍ (26)
و كشتزارها و جايگاه‌هاى نيكو،
(26)
وَنَعْمَةٍ كَانُوا فِيهَا فَاكِهِينَ (27)
و نعمتى كه از آن برخوردار بودند.
(27)
كَذَٰلِكَ ۖ وَأَوْرَثْنَاهَا قَوْمًا آخَرِينَ (28)
[آرى،] اين چنين [بود] و آنها را به مردمى ديگر ميراث داديم.
(28)
فَمَا بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّمَاءُ وَالْأَرْضُ وَمَا كَانُوا مُنْظَرِينَ (29)
و آسمان و زمين بر آنان زارى نكردند و مهلت نيافتند.
(29)
وَلَقَدْ نَجَّيْنَا بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنَ الْعَذَابِ الْمُهِينِ (30)
و به راستى، فرزندان اسرائيل را از عذاب خفت‌آور رهانيديم:
(30)
مِنْ فِرْعَوْنَ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَالِيًا مِنَ الْمُسْرِفِينَ (31)
از [دست] فرعون كه متكبّرى از افراطكاران بود.
(31)
وَلَقَدِ اخْتَرْنَاهُمْ عَلَىٰ عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِينَ (32)
و قطعاً آنان را دانسته بر مردم جهان ترجيح داديم.
(32)
وَآتَيْنَاهُمْ مِنَ الْآيَاتِ مَا فِيهِ بَلَاءٌ مُبِينٌ (33)
و از نشانه‌ها [ى الهى] آنچه را كه در آن آزمايشى آشكار بود، بديشان داديم.
(33)
إِنَّ هَٰؤُلَاءِ لَيَقُولُونَ (34)
هر آينه اين [كافران] مى‌گويند:
(34)
إِنْ هِيَ إِلَّا مَوْتَتُنَا الْأُولَىٰ وَمَا نَحْنُ بِمُنْشَرِينَ (35)
«جز مرگ نخستين، ديگر [واقعه‌اى] نيست و ما زنده‌شدنى نيستيم.
(35)
فَأْتُوا بِآبَائِنَا إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (36)
اگر راست مى‌گوييد، پس پدران ما را [باز] آوريد.
(36)
أَهُمْ خَيْرٌ أَمْ قَوْمُ تُبَّعٍ وَالَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۚ أَهْلَكْنَاهُمْ ۖ إِنَّهُمْ كَانُوا مُجْرِمِينَ (37)
آيا ايشان بهترند يا قوم «تُبّع» و كسانى كه پيش از آنها بودند؟ آنها را هلاك كرديم، زيرا كه گنهكار بودند.
(37)
وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لَاعِبِينَ (38)
و آسمانها و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است به بازى نيافريده‌ايم؛
(38)
مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (39)
آنها را جز به حق نيافريده‌ايم، ليكن بيشترشان نمى‌دانند.
(39)
إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ مِيقَاتُهُمْ أَجْمَعِينَ (40)
در حقيقت، روز «جدا سازى» موعد همه آنهاست.
(40)
يَوْمَ لَا يُغْنِي مَوْلًى عَنْ مَوْلًى شَيْئًا وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (41)
همان روزى كه هيچ دوستى از هيچ دوستى نمى‌تواند حمايتى كند، و آنان يارى نمى‌شوند،
(41)
إِلَّا مَنْ رَحِمَ اللَّهُ ۚ إِنَّهُ هُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (42)
مگر كسى را كه خدا رحمت كرده است، زيرا كه اوست همان ارجمند مهربان.
(42)
إِنَّ شَجَرَتَ الزَّقُّومِ (43)
آرى! درخت زقوم،
(43)
طَعَامُ الْأَثِيمِ (44)
خوراك گناه پيشه است.
(44)
كَالْمُهْلِ يَغْلِي فِي الْبُطُونِ (45)
چون مس گداخته در شكمها مى‌گدازد؛
(45)
كَغَلْيِ الْحَمِيمِ (46)
همانند جوشش آب جوشان.
(46)
خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلَىٰ سَوَاءِ الْجَحِيمِ (47)
او را بگيريد و به ميان دوزخش بكشانيد،
(47)
ثُمَّ صُبُّوا فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِيمِ (48)
آنگاه از عذاب آب جوشان بر سرش فرو ريزيد.
(48)
ذُقْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْكَرِيمُ (49)
بچش كه تو همان ارجمند بزرگوارى!
(49)
إِنَّ هَٰذَا مَا كُنْتُمْ بِهِ تَمْتَرُونَ (50)
اين است همان چيزى كه در باره آن ترديد مى‌كرديد.
(50)
إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي مَقَامٍ أَمِينٍ (51)
به راستى پرهيزگاران در جايگاهى آسوده [اند]،
(51)
فِي جَنَّاتٍ وَعُيُونٍ (52)
در بوستانها و كنار چشمه‌سارها.
(52)
يَلْبَسُونَ مِنْ سُنْدُسٍ وَإِسْتَبْرَقٍ مُتَقَابِلِينَ (53)
پرنيان نازك و ديباى ستبر مى‌پوشند [و] برابر هم نشسته‌اند.
(53)
كَذَٰلِكَ وَزَوَّجْنَاهُمْ بِحُورٍ عِينٍ (54)
[آرى،] چنين [خواهد بود] و آنها را با حوريان درشت‌چشم همسر مى‌گردانيم.
(54)
يَدْعُونَ فِيهَا بِكُلِّ فَاكِهَةٍ آمِنِينَ (55)
در آنجا هر ميوه‌اى را [كه بخواهند] آسوده خاطر مى‌طلبند.
(55)
لَا يَذُوقُونَ فِيهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُولَىٰ ۖ وَوَقَاهُمْ عَذَابَ الْجَحِيمِ (56)
در آنجا جز مرگ نخستين، مرگ نخواهند چشيد و [خدا] آنها را از عذاب دوزخ نگاه مى‌دارد.
(56)
فَضْلًا مِنْ رَبِّكَ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (57)
[اين] بخششى است از جانب پروردگار تو. اين است همان كاميابى بزرگ.
(57)
فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ (58)
در حقيقت، [قرآن] را بر زبان تو آسان گردانيديم، اميد كه پند پذيرند.
(58)
فَارْتَقِبْ إِنَّهُمْ مُرْتَقِبُونَ (59)
پس مراقب باش، زيرا كه آنان هم مراقبند.
(59)