سوره 37 : الصافات
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَالصَّافَّاتِ صَفًّا (1)
سوگند به صف بستگان -كه صفى [با شكوه] بسته‌اند-
(1)
فَالزَّاجِرَاتِ زَجْرًا (2)
و به زجركنندگان -كه به سختى زجر مى‌كنند-
(2)
فَالتَّالِيَاتِ ذِكْرًا (3)
و به تلاوت‌كنندگان [آيات الهى]!
(3)
إِنَّ إِلَٰهَكُمْ لَوَاحِدٌ (4)
كه قطعاً معبود شما يگانه است!
(4)
رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا وَرَبُّ الْمَشَارِقِ (5)
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است، و پروردگار خاورها!
(5)
إِنَّا زَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِزِينَةٍ الْكَوَاكِبِ (6)
ما آسمان اين دنيا را به زيور اختران آراستيم!
(6)
وَحِفْظًا مِنْ كُلِّ شَيْطَانٍ مَارِدٍ (7)
و [آن را] از هر شيطان سركشى نگاه داشتيم!
(7)
لَا يَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلَىٰ وَيُقْذَفُونَ مِنْ كُلِّ جَانِبٍ (8)
[به طورى كه] نمى‌توانند به انبوه [فرشتگان] عالَم بالا گوش فرا دهند، و از هر سوى پرتاب مى‌شوند.
(8)
دُحُورًا ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ وَاصِبٌ (9)
با شدت به دور رانده مى‌شوند، و برايشان عذابى دايم است.
(9)
إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهَابٌ ثَاقِبٌ (10)
مگر كسى كه [از سخن بالاييان] يكباره استراق سمع كند، كه شهابى شكافنده از پى او مى‌تازد!
(10)
فَاسْتَفْتِهِمْ أَهُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمْ مَنْ خَلَقْنَا ۚ إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِنْ طِينٍ لَازِبٍ (11)
پس، [از كافران] بپرس: آيا ايشان [از نظر] آفرينش سخت‌ترند يا كسانى كه [در آسمانها] خلق كرديم؟ ما آنان را از گِلى چسبنده پديد آورديم.
(11)
بَلْ عَجِبْتَ وَيَسْخَرُونَ (12)
بلكه عجب مى‌دارى و [آنها] ريشخند مى‌كنند!
(12)
وَإِذَا ذُكِّرُوا لَا يَذْكُرُونَ (13)
و چون پند داده شوند عبرت نمى‌گيرند.
(13)
وَإِذَا رَأَوْا آيَةً يَسْتَسْخِرُونَ (14)
و چون آيتى ببينند به ريشخند مى‌پردازند!
(14)
وَقَالُوا إِنْ هَٰذَا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ (15)
و مى‌گويند: «اين جز سحرى آشكار نيست.»
(15)
أَإِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ (16)
«آيا چون مرديم و خاك و استخوانهاى [خُرد] گرديديم، آيا راستى برانگيخته مى‌شويم؟
(16)
أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ (17)
و همين طور پدران اوّليه ما؟!»
(17)
قُلْ نَعَمْ وَأَنْتُمْ دَاخِرُونَ (18)
بگو: «آرى! در حالى كه شما خواريد!»
(18)
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ فَإِذَا هُمْ يَنْظُرُونَ (19)
و آن تنها يك فرياد است و بس! و بناگاه آنان به تماشا خيزند!
(19)
وَقَالُوا يَا وَيْلَنَا هَٰذَا يَوْمُ الدِّينِ (20)
و مى‌گويند: «اى واى بر ما! اين است روز جزا!»
(20)
هَٰذَا يَوْمُ الْفَصْلِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ (21)
اين است همان روز داورى كه آن را تكذيب مى‌كرديد!
(21)
۞ احْشُرُوا الَّذِينَ ظَلَمُوا وَأَزْوَاجَهُمْ وَمَا كَانُوا يَعْبُدُونَ (22)
كسانى را كه ستم كرده‌اند، با همرديفانشان و آنچه غير از خدا مى‌پرستيده‌اند،
(22)
مِنْ دُونِ اللَّهِ فَاهْدُوهُمْ إِلَىٰ صِرَاطِ الْجَحِيمِ (23)
گِرد آوريد و به سوى راه جهنم رهبرى‌شان كنيد!
(23)
وَقِفُوهُمْ ۖ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ (24)
و بازداشتشان نماييد كه آنها مسؤولند!
(24)
مَا لَكُمْ لَا تَنَاصَرُونَ (25)
شما را چه شده است كه همديگر را يارى نمى‌كنيد؟!
(25)
بَلْ هُمُ الْيَوْمَ مُسْتَسْلِمُونَ (26)
[نه!] بلكه امروز آنان از در تسليم درآمدگانند!
(26)
وَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ يَتَسَاءَلُونَ (27)
و بعضى روى به بعضى ديگر مى‌آورند [و] از يكديگر مى‌پرسند!
(27)
قَالُوا إِنَّكُمْ كُنْتُمْ تَأْتُونَنَا عَنِ الْيَمِينِ (28)
[و] مى‌گويند: «شما [ظاهراً] از درِ راستى با ما درمى‌آمديد [و خود را حق به جانب مى‌نموديد]!»
(28)
قَالُوا بَلْ لَمْ تَكُونُوا مُؤْمِنِينَ (29)
[متّهمان] مى‌گويند: «[نه!] بلكه با ايمان نبوديد.
(29)
وَمَا كَانَ لَنَا عَلَيْكُمْ مِنْ سُلْطَانٍ ۖ بَلْ كُنْتُمْ قَوْمًا طَاغِينَ (30)
و ما را بر شما هيچ تسلطى نبود، بلكه خودتان سركش بوديد.
(30)
فَحَقَّ عَلَيْنَا قَوْلُ رَبِّنَا ۖ إِنَّا لَذَائِقُونَ (31)
پس فرمان پروردگارمان بر ما سزاوار آمد؛ ما واقعاً بايد [عذاب را] بچشيم!
(31)
فَأَغْوَيْنَاكُمْ إِنَّا كُنَّا غَاوِينَ (32)
و شما را گمراه كرديم، زيرا خودمان گمراه بوديم!»
(32)
فَإِنَّهُمْ يَوْمَئِذٍ فِي الْعَذَابِ مُشْتَرِكُونَ (33)
پس، در حقيقت، آنان در آن روز در عذاب شريك يكديگرند!
(33)
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَفْعَلُ بِالْمُجْرِمِينَ (34)
[آرى،] ما با مجرمان چنين رفتار مى‌كنيم!
(34)
إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا إِلَٰهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ (35)
چرا كه آنان بودند كه وقتى به ايشان گفته مى‌شد: «خدايى جز خداى يگانه نيست»، تكبر مى‌ورزيدند!
(35)
وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُو آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَجْنُونٍ (36)
و مى‌گفتند: «آيا ما براى شاعرى ديوانه دست از خدايانمان برداريم؟!»
(36)
بَلْ جَاءَ بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ (37)
ولى نه! [او] حقيقت را آورده و فرستادگان را تصديق كرده است.
(37)
إِنَّكُمْ لَذَائِقُو الْعَذَابِ الْأَلِيمِ (38)
در واقع، شما عذاب پر درد را خواهيد چشيد!
(38)
وَمَا تُجْزَوْنَ إِلَّا مَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (39)
و جز آنچه مى‌كرديد جزا نمى‌يابيد!
(39)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (40)
مگر بندگان پاكدل خدا!
(40)
أُولَٰئِكَ لَهُمْ رِزْقٌ مَعْلُومٌ (41)
آنان روزىِ معيّن خواهند داشت.
(41)
فَوَاكِهُ ۖ وَهُمْ مُكْرَمُونَ (42)
[انواع] ميوه‌ها! و آنان مورد احترام خواهند بود.
(42)
فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (43)
در باغهاى پر نعمت!
(43)
عَلَىٰ سُرُرٍ مُتَقَابِلِينَ (44)
بر سريرها در برابر همديگر [مى‌نشينند].
(44)
يُطَافُ عَلَيْهِمْ بِكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ (45)
با جامى از باده ناب پيرامونشان به گردش درمى‌آيند؛
(45)
بَيْضَاءَ لَذَّةٍ لِلشَّارِبِينَ (46)
[باده‌اى] سخت سپيد كه نوشندگان را لذتى [خاص] مى‌دهد؛
(46)
لَا فِيهَا غَوْلٌ وَلَا هُمْ عَنْهَا يُنْزَفُونَ (47)
نه در آن فساد عقل است و نه ايشان از آن به بدمستى [و فرسودگى] مى‌افتند!
(47)
وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِينٌ (48)
و نزدشان [دلبرانى] فروهشته‌نگاه و فراخ‌ديده باشند!
(48)
كَأَنَّهُنَّ بَيْضٌ مَكْنُونٌ (49)
[از شدّت سپيدى] گويى تخم شتر مرغ [زير پَرَ]ند!
(49)
فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَىٰ بَعْضٍ يَتَسَاءَلُونَ (50)
پس برخى‌شان به برخى روى نموده و از همديگر پرس‌وجو مى‌كنند.
(50)
قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ إِنِّي كَانَ لِي قَرِينٌ (51)
گوينده‌اى از آنان مى‌گويد: «راستى من [در دنيا] همنشينى داشتم،
(51)
يَقُولُ أَإِنَّكَ لَمِنَ الْمُصَدِّقِينَ (52)
[كه به من] مى‌گفت: «آيا واقعاً تو از باوردارندگانى؟
(52)
أَإِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَدِينُونَ (53)
آيا وقتى مُرديم و خاك و [مشتى] استخوان شديم، آيا واقعاً جزا مى‌يابيم؟»
(53)
قَالَ هَلْ أَنْتُمْ مُطَّلِعُونَ (54)
[مؤمن] مى‌پرسد: «آيا شما اطلاع داريد [كجاست]؟»
(54)
فَاطَّلَعَ فَرَآهُ فِي سَوَاءِ الْجَحِيمِ (55)
پس اطلاع حاصل مى‌كند، و او را در ميان آتش مى‌بيند!
(55)
قَالَ تَاللَّهِ إِنْ كِدْتَ لَتُرْدِينِ (56)
[و] مى‌گويد: «به خدا سوگند، چيزى نمانده بود كه تو مرا به هلاكت اندازى.
(56)
وَلَوْلَا نِعْمَةُ رَبِّي لَكُنْتُ مِنَ الْمُحْضَرِينَ (57)
و اگر رحمت پروردگارم نبود، هرآينه من [نيز] از احضارشدگان بودم.»
(57)
أَفَمَا نَحْنُ بِمَيِّتِينَ (58)
[و از روى شوق مى‌گويد:] «آيا ديگر روى مرگ نمى‌بينيم،
(58)
إِلَّا مَوْتَتَنَا الْأُولَىٰ وَمَا نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ (59)
جز همان مرگ نخستين خود؟ و ما هرگز عذاب نخواهيم شد؟!
(59)
إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ (60)
راستى كه اين همان كاميابى بزرگ است!»
(60)
لِمِثْلِ هَٰذَا فَلْيَعْمَلِ الْعَامِلُونَ (61)
براى چنين [پاداشى] بايد كوشندگان بكوشند.
(61)
أَذَٰلِكَ خَيْرٌ نُزُلًا أَمْ شَجَرَةُ الزَّقُّومِ (62)
آيا از نظر پذيرايى اين بهتر است يا درخت زقوم؟!
(62)
إِنَّا جَعَلْنَاهَا فِتْنَةً لِلظَّالِمِينَ (63)
در حقيقت، ما آن را براى ستمگران [مايه آزمايش و] عذابى گردانيديم.
(63)
إِنَّهَا شَجَرَةٌ تَخْرُجُ فِي أَصْلِ الْجَحِيمِ (64)
آن، درختى است كه از قعر آتش سوزان مى‌رويد،
(64)
طَلْعُهَا كَأَنَّهُ رُءُوسُ الشَّيَاطِينِ (65)
ميوه‌اش گويى چون كله‌هاى شياطين است،
(65)
فَإِنَّهُمْ لَآكِلُونَ مِنْهَا فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ (66)
پس [دوزخيان] حتماً از آن مى‌خورند و شكمها را از آن پر مى‌كنند،
(66)
ثُمَّ إِنَّ لَهُمْ عَلَيْهَا لَشَوْبًا مِنْ حَمِيمٍ (67)
سپس ايشان را بر سر آن، آميغى از آب جوشان است؛
(67)
ثُمَّ إِنَّ مَرْجِعَهُمْ لَإِلَى الْجَحِيمِ (68)
آنگاه بازگشتشان بى‌گمان به سوى دوزخ است.
(68)
إِنَّهُمْ أَلْفَوْا آبَاءَهُمْ ضَالِّينَ (69)
آنها پدران خود را گمراه يافتند،
(69)
فَهُمْ عَلَىٰ آثَارِهِمْ يُهْرَعُونَ (70)
پس ايشان به دنبال آنها مى‌شتابند!
(70)
وَلَقَدْ ضَلَّ قَبْلَهُمْ أَكْثَرُ الْأَوَّلِينَ (71)
و قطعاً پيش از آنها بيشتر پيشينيان به گمراهى افتادند.
(71)
وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا فِيهِمْ مُنْذِرِينَ (72)
و حال آنكه مسلماً در ميانشان هشداردهندگانى فرستاديم.
(72)
فَانْظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُنْذَرِينَ (73)
پس ببين فرجام هشدارداده‌شدگان چگونه بود!
(73)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (74)
به استثناى بندگان پاكدل خدا!
(74)
وَلَقَدْ نَادَانَا نُوحٌ فَلَنِعْمَ الْمُجِيبُونَ (75)
و نوح، ما را ندا داد، و چه نيك اجابت‌كننده بوديم!
(75)
وَنَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (76)
و او و كسانش را از اندوه بزرگ رهانيديم.
(76)
وَجَعَلْنَا ذُرِّيَّتَهُ هُمُ الْبَاقِينَ (77)
و [تنها] نسل او را باقى گذاشتيم.
(77)
وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ (78)
و در ميان آيندگان [آوازه نيك] او را بر جاى گذاشتيم.
(78)
سَلَامٌ عَلَىٰ نُوحٍ فِي الْعَالَمِينَ (79)
درود بر نوح در ميان جهانيان!
(79)
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (80)
ما اين گونه نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم.
(80)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ (81)
به راستى او از بندگان مؤمن ما بود.
(81)
ثُمَّ أَغْرَقْنَا الْآخَرِينَ (82)
سپس ديگران را غرق كرديم.
(82)
۞ وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لَإِبْرَاهِيمَ (83)
و بى‌گمان، ابراهيم از پيروان اوست.
(83)
إِذْ جَاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ (84)
آنگاه كه با دلى پاك به [پيشگاه] پروردگارش آمد.
(84)
إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَاذَا تَعْبُدُونَ (85)
چون به پدر[خوانده] و قوم خود گفت: «چه مى‌پرستيد؟
(85)
أَئِفْكًا آلِهَةً دُونَ اللَّهِ تُرِيدُونَ (86)
آيا غير از آنها، به دروغ، خدايانى [ديگر] مى‌خواهيد؟!
(86)
فَمَا ظَنُّكُمْ بِرَبِّ الْعَالَمِينَ (87)
پس گمانتان به پروردگار جهانها چيست؟»
(87)
فَنَظَرَ نَظْرَةً فِي النُّجُومِ (88)
پس نظرى به ستارگان افكند،
(88)
فَقَالَ إِنِّي سَقِيمٌ (89)
و گفت: «من كسالت دارم!»
(89)
فَتَوَلَّوْا عَنْهُ مُدْبِرِينَ (90)
پس پشت‌كنان از او روى برتافتند!
(90)
فَرَاغَ إِلَىٰ آلِهَتِهِمْ فَقَالَ أَلَا تَأْكُلُونَ (91)
تا نهانى به سوى خدايانشان رفت و [به ريشخند] گفت: «آيا غذا نمى‌خوريد؟
(91)
مَا لَكُمْ لَا تَنْطِقُونَ (92)
شما را چه شده كه سخن نمى‌گوييد؟!»
(92)
فَرَاغَ عَلَيْهِمْ ضَرْبًا بِالْيَمِينِ (93)
پس با دست راست، بر سر آنها زدن گرفت!
(93)
فَأَقْبَلُوا إِلَيْهِ يَزِفُّونَ (94)
تا دوان دوان سوى او روى‌آور شدند.
(94)
قَالَ أَتَعْبُدُونَ مَا تَنْحِتُونَ (95)
[ابراهيم] گفت: «آيا آنچه را مى‌تراشيد، مى‌پرستيد؟
(95)
وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ (96)
با اينكه خدا شما و آنچه را كه برمى‌سازيد آفريده است!»
(96)
قَالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْيَانًا فَأَلْقُوهُ فِي الْجَحِيمِ (97)
گفتند: «برايش [كوره]خانه‌اى بسازيد و در آتشش بيندازيد»
(97)
فَأَرَادُوا بِهِ كَيْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِينَ (98)
پس خواستند به از نيرنگى زنند؛ و[لى] ما آنان را پست گردانيديم.
(98)
وَقَالَ إِنِّي ذَاهِبٌ إِلَىٰ رَبِّي سَيَهْدِينِ (99)
و [ابراهيم] گفت: «من به سوى پروردگارم رهسپارم، زودا كه مرا راه نمايد!»
(99)
رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ (100)
«اى پروردگار من! مرا [فرزندى] از شايستگان بخش.»
(100)
فَبَشَّرْنَاهُ بِغُلَامٍ حَلِيمٍ (101)
پس او را به پسرى بردبار مژده داديم.
(101)
فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ قَالَ يَا بُنَيَّ إِنِّي أَرَىٰ فِي الْمَنَامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ مَاذَا تَرَىٰ ۚ قَالَ يَا أَبَتِ افْعَلْ مَا تُؤْمَرُ ۖ سَتَجِدُنِي إِنْ شَاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرِينَ (102)
و وقتى با او به جايگاه «سعى» رسيد، گفت: «اى پسرك من! من در خواب [چنين] مى‌بينم كه تو را سَرْ مى‌بُرم، پس ببين چه به نظرت مى‌آيد؟» گفت: «اى پدر من! آنچه را مأمورى بكن! ان شاء الله مرا از شكيبايان خواهى يافت.»
(102)
فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِينِ (103)
پس وقتى هر دو تن دردادند [و همديگر را بدرود گفتند] و [پسر] را به پيشانى بر خاك افكند،
(103)
وَنَادَيْنَاهُ أَنْ يَا إِبْرَاهِيمُ (104)
او را ندا داديم كه اى ابراهيم!
(104)
قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْيَا ۚ إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (105)
رؤيا[ى خود] را حقيقت بخشيدى! ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‌دهيم!
(105)
إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ الْبَلَاءُ الْمُبِينُ (106)
راستى كه اين همان آزمايش آشكار بود!
(106)
وَفَدَيْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ (107)
و او را در ازاى قربانى بزرگى باز رهانيديم.
(107)
وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ (108)
و در [ميان] آيندگان براى او [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم.
(108)
سَلَامٌ عَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ (109)
درود بر ابراهيم!
(109)
كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (110)
نيكوكاران را چنين پاداش مى‌دهيم.
(110)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ (111)
در حقيقت، او از بندگان با ايمان ما بود.
(111)
وَبَشَّرْنَاهُ بِإِسْحَاقَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ (112)
و او را به اسحاق كه پيامبرى از [جمله] شايستگان است مژده داديم.
(112)
وَبَارَكْنَا عَلَيْهِ وَعَلَىٰ إِسْحَاقَ ۚ وَمِنْ ذُرِّيَّتِهِمَا مُحْسِنٌ وَظَالِمٌ لِنَفْسِهِ مُبِينٌ (113)
و به او و به اسحاق بركت داديم، و از نسل آن دو برخى نيكوكار و [برخى] آشكارا به خود ستمكار بودند.
(113)
وَلَقَدْ مَنَنَّا عَلَىٰ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (114)
و در حقيقت، بر موسى و هارون منت نهاديم.
(114)
وَنَجَّيْنَاهُمَا وَقَوْمَهُمَا مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ (115)
و آن دو و قومشان را از اندوه بزرگ رهانيديم.
(115)
وَنَصَرْنَاهُمْ فَكَانُوا هُمُ الْغَالِبِينَ (116)
و آنان را يارى داديم تا ايشان غالب آمدند.
(116)
وَآتَيْنَاهُمَا الْكِتَابَ الْمُسْتَبِينَ (117)
و آن دو را كتاب روشن داديم.
(117)
وَهَدَيْنَاهُمَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ (118)
و هر دو را به راه راست هدايت كرديم.
(118)
وَتَرَكْنَا عَلَيْهِمَا فِي الْآخِرِينَ (119)
و براى آن دو در [ميان] آيندگان [نام نيك] به جاى گذاشتيم.
(119)
سَلَامٌ عَلَىٰ مُوسَىٰ وَهَارُونَ (120)
درود بر موسى و هارون!
(120)
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (121)
ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‌دهيم،
(121)
إِنَّهُمَا مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ (122)
زيرا آن دو از بندگان با ايمان ما بودند.
(122)
وَإِنَّ إِلْيَاسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ (123)
و به راستى الياس از فرستادگان [ما] بود.
(123)
إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَلَا تَتَّقُونَ (124)
چون به قوم خود گفت: «آيا پروا نمى‌داريد؟
(124)
أَتَدْعُونَ بَعْلًا وَتَذَرُونَ أَحْسَنَ الْخَالِقِينَ (125)
آيا «بعل» را مى‌پرستيد و بهترين آفرينندگان را وامى‌گذاريد؟!
(125)
اللَّهَ رَبَّكُمْ وَرَبَّ آبَائِكُمُ الْأَوَّلِينَ (126)
[يعنى:] خدا را كه پروردگار شما و پروردگار پدران پيشين شماست؟!
(126)
فَكَذَّبُوهُ فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ (127)
پس او را دروغگو شمردند، و قطعاً آنها [در آتش] احضار خواهند شد-
(127)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (128)
مگر بندگان پاكدين خدا.
(128)
وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ (129)
و براى او در [ميان] آيندگان [آوازه نيك] به جاى گذاشتيم.
(129)
سَلَامٌ عَلَىٰ إِلْ يَاسِينَ (130)
درود بر پيروان الياس!
(130)
إِنَّا كَذَٰلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ (131)
ما نيكوكاران را اين گونه پاداش مى‌دهيم،
(131)
إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِينَ (132)
زيرا او از بندگان با ايمان ما بود.
(132)
وَإِنَّ لُوطًا لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ (133)
و در حقيقت، لوط از زمره فرستادگان بود.
(133)
إِذْ نَجَّيْنَاهُ وَأَهْلَهُ أَجْمَعِينَ (134)
آنگاه كه او و همه كسانش را رهانيديم-
(134)
إِلَّا عَجُوزًا فِي الْغَابِرِينَ (135)
جز پيرزنى كه در ميان باقى‌ماندگان [و خاكسترشدگان] بود-
(135)
ثُمَّ دَمَّرْنَا الْآخَرِينَ (136)
سپس ديگران را هلاك كرديم.
(136)
وَإِنَّكُمْ لَتَمُرُّونَ عَلَيْهِمْ مُصْبِحِينَ (137)
و در حقيقت، شما بر آنان صبحگاهان
(137)
وَبِاللَّيْلِ ۗ أَفَلَا تَعْقِلُونَ (138)
و شامگاهان مى‌گذريد! آيا به فكر فرو نمى‌رويد؟!
(138)
وَإِنَّ يُونُسَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ (139)
و در حقيقت، يونس از زمره فرستادگان بود.
(139)
إِذْ أَبَقَ إِلَى الْفُلْكِ الْمَشْحُونِ (140)
آنگاه كه به سوى كشتى پر، بگريخت!
(140)
فَسَاهَمَ فَكَانَ مِنَ الْمُدْحَضِينَ (141)
پس [سرنشينان] با هم قرعه انداختند و [يونس] از باختگان شد.
(141)
فَالْتَقَمَهُ الْحُوتُ وَهُوَ مُلِيمٌ (142)
[او را به دريا افكندند] و عنبرماهى او را بلعيد در حالى كه او نكوهشگر خويش بود!
(142)
فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ (143)
و اگر او از زمره تسبيح‌كنندگان نبود،
(143)
لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ (144)
قطعاً تا روزى كه برانگيخته مى‌شوند، در شكم آن [ماهى] مى‌ماند!
(144)
۞ فَنَبَذْنَاهُ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ سَقِيمٌ (145)
پس او را در حالى كه ناخوش بود به زمين خشكى افكنديم!
(145)
وَأَنْبَتْنَا عَلَيْهِ شَجَرَةً مِنْ يَقْطِينٍ (146)
و بر بالاى [سرِ] او درختى از [نوع] كدوبُن رويانيديم.
(146)
وَأَرْسَلْنَاهُ إِلَىٰ مِائَةِ أَلْفٍ أَوْ يَزِيدُونَ (147)
و او را به سوى يكصدهزار [نفر از ساكنان نينوا] يا بيشتر روانه كرديم.
(147)
فَآمَنُوا فَمَتَّعْنَاهُمْ إِلَىٰ حِينٍ (148)
پس ايمان آوردند و تا چندى برخوردارشان كرديم.
(148)
فَاسْتَفْتِهِمْ أَلِرَبِّكَ الْبَنَاتُ وَلَهُمُ الْبَنُونَ (149)
پس، از مشركان جويا شو: آيا پروردگارت را دختران و آنان را پسران است؟!
(149)
أَمْ خَلَقْنَا الْمَلَائِكَةَ إِنَاثًا وَهُمْ شَاهِدُونَ (150)
يا فرشتگان را مادينه آفريديم و آنان شاهد بودند؟
(150)
أَلَا إِنَّهُمْ مِنْ إِفْكِهِمْ لَيَقُولُونَ (151)
هش‌دار كه اينان از دروغ پردازى خود قطعاً خواهند گفت:
(151)
وَلَدَ اللَّهُ وَإِنَّهُمْ لَكَاذِبُونَ (152)
«خدا فرزند آورده!» در حالى كه آنها قطعاً دروغگويانند!
(152)
أَصْطَفَى الْبَنَاتِ عَلَى الْبَنِينَ (153)
آيا [خدا] دختران را بر پسران برگزيده است؟
(153)
مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ (154)
شما را چه شده؟ چگونه داورى مى‌كنيد؟
(154)
أَفَلَا تَذَكَّرُونَ (155)
آيا سرِ پند گرفتن نداريد؟!
(155)
أَمْ لَكُمْ سُلْطَانٌ مُبِينٌ (156)
يا دليلى آشكار [در دست] داريد؟
(156)
فَأْتُوا بِكِتَابِكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (157)
پس اگر راست مى‌گوييد كتابتان را بياوريد.
(157)
وَجَعَلُوا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الْجِنَّةِ نَسَبًا ۚ وَلَقَدْ عَلِمَتِ الْجِنَّةُ إِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ (158)
و ميان خدا و جن‌ها پيوندى انگاشتند و حال آنكه جنيان نيك دانسته‌اند كه [براى حساب پس‌دادن،] خودشان احضار خواهند شد.
(158)
سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ (159)
خدا منزه است از آنچه در وصف مى‌آورند.
(159)
إِلَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (160)
به استثناى بندگان پاكدل خدا.
(160)
فَإِنَّكُمْ وَمَا تَعْبُدُونَ (161)
در حقيقت، شما و آنچه [كه شما آن را] مى‌پرستيد،
(161)
مَا أَنْتُمْ عَلَيْهِ بِفَاتِنِينَ (162)
بر ضد او گمراه‌گر نيستيد،
(162)
إِلَّا مَنْ هُوَ صَالِ الْجَحِيمِ (163)
مگر كسى را كه به دوزخ رفتنى است!
(163)
وَمَا مِنَّا إِلَّا لَهُ مَقَامٌ مَعْلُومٌ (164)
و هيچ يك از ما [فرشتگان] نيست مگر [اينكه] براى او [مقام و] مرتبه‌اى معيّن است.
(164)
وَإِنَّا لَنَحْنُ الصَّافُّونَ (165)
و در حقيقت، ماييم كه [براى انجام فرمان خدا] صف بسته‌ايم.
(165)
وَإِنَّا لَنَحْنُ الْمُسَبِّحُونَ (166)
و ماييم كه خود تسبيح‌گويانيم.
(166)
وَإِنْ كَانُوا لَيَقُولُونَ (167)
و [مشركان] به تأكيد مى‌گفتند:
(167)
لَوْ أَنَّ عِنْدَنَا ذِكْرًا مِنَ الْأَوَّلِينَ (168)
«اگر پند [نامه‌ا]ى از پيشينيان نزد ما بود،
(168)
لَكُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِينَ (169)
قطعاً از بندگان خالص خدا مى‌شديم!»
(169)
فَكَفَرُوا بِهِ ۖ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ (170)
ولى [وقتى قرآن آمد] به آن كافر شدند، و زودا كه بدانند!
(170)
وَلَقَدْ سَبَقَتْ كَلِمَتُنَا لِعِبَادِنَا الْمُرْسَلِينَ (171)
و قطعاً فرمان ما در باره بندگان فرستاده ما از پيش [چنين] رفته است:
(171)
إِنَّهُمْ لَهُمُ الْمَنْصُورُونَ (172)
كه آنان [بر دشمنان خودشان] حتماً پيروز خواهند شد.
(172)
وَإِنَّ جُنْدَنَا لَهُمُ الْغَالِبُونَ (173)
و سپاه ما هرآينه غالب‌آيندگانند.
(173)
فَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّىٰ حِينٍ (174)
پس تا مدتى [معيّن] از آنان روى برتاب.
(174)
وَأَبْصِرْهُمْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (175)
و آنان را بنگر كه خواهند ديد.
(175)
أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (176)
آيا عذاب ما را شتابزده خواستارند؟
(176)
فَإِذَا نَزَلَ بِسَاحَتِهِمْ فَسَاءَ صَبَاحُ الْمُنْذَرِينَ (177)
[پس هشدارداده‌شدگان را] آنگاه كه عذاب به خانه آنان فرود آيد چه بد صبحگاهى است!
(177)
وَتَوَلَّ عَنْهُمْ حَتَّىٰ حِينٍ (178)
و از ايشان تا مدتى [معيّن] روى برتاب.
(178)
وَأَبْصِرْ فَسَوْفَ يُبْصِرُونَ (179)
و بنگر كه خواهند ديد!
(179)
سُبْحَانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ (180)
منزه است پروردگار تو، پروردگار شكوهمند، از آنچه وصف مى‌كنند.
(180)
وَسَلَامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ (181)
و درود بر فرستادگان!
(181)
وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (182)
و ستايش، ويژه خدا، پروردگار جهانهاست.
(182)