سوره 56 : الواقعة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ (1)
آن واقعه چون وقوع يابد،
(1)
لَيْسَ لِوَقْعَتِهَا كَاذِبَةٌ (2)
[كه] در وقوع آن دروغى نيست:
(2)
خَافِضَةٌ رَافِعَةٌ (3)
پست‌كننده [و] بالابرنده است.
(3)
إِذَا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا (4)
چون زمين با تكان [سختى] لرزانده شود،
(4)
وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا (5)
و كوهها [جمله] ريزه ريزه شوند،
(5)
فَكَانَتْ هَبَاءً مُنْبَثًّا (6)
و غبارى پراكنده گردند،
(6)
وَكُنْتُمْ أَزْوَاجًا ثَلَاثَةً (7)
و شما سه دسته شويد:
(7)
فَأَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ (8)
ياران دست راست، كدامند ياران دست راست؟
(8)
وَأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ (9)
و ياران چپ؛ كدامند ياران چپ؟
(9)
وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ (10)
و سبقت‌گيرندگان مقدمند؛
(10)
أُولَٰئِكَ الْمُقَرَّبُونَ (11)
آنانند همان مقربان [خدا]،
(11)
فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (12)
در باغستانهاى پر نعمت.
(12)
ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ (13)
گروهى از پيشينيان،
(13)
وَقَلِيلٌ مِنَ الْآخِرِينَ (14)
و اندكى از متأخران.
(14)
عَلَىٰ سُرُرٍ مَوْضُونَةٍ (15)
بر تختهايى جواهرنشان،
(15)
مُتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ (16)
كه روبروى هم بر آنها تكيه داده‌اند.
(16)
يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ (17)
بر گردشان پسرانى جاودان [به خدمت] مى‌گردند،
(17)
بِأَكْوَابٍ وَأَبَارِيقَ وَكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ (18)
با جامها و آبريزها و پياله[ها]يى از باده ناب روان.
(18)
لَا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا يُنْزِفُونَ (19)
[كه] نه از آن دردسر گيرند و نه بى‌خرد گردند.
(19)
وَفَاكِهَةٍ مِمَّا يَتَخَيَّرُونَ (20)
و ميوه از هر چه اختيار كنند.
(20)
وَلَحْمِ طَيْرٍ مِمَّا يَشْتَهُونَ (21)
و از گوشت پرنده هر چه بخواهند.
(21)
وَحُورٌ عِينٌ (22)
و حوران چشم‌درشت،
(22)
كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ (23)
مثل لؤلؤ نهان ميان صدف،
(23)
جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (24)
[اينها] پاداشى است براى آنچه مى‌كردند.
(24)
لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا (25)
در آنجا نه بيهوده‌اى مى‌شنوند و نه [سخنى] گناه‌آلود.
(25)
إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا (26)
سخنى جز سلام و درود نيست.
(26)
وَأَصْحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصْحَابُ الْيَمِينِ (27)
و ياران راست؛ ياران راست كدامند؟
(27)
فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ (28)
در [زير] درختان كُنار بى‌خار،
(28)
وَطَلْحٍ مَنْضُودٍ (29)
و درختهاى موز كه ميوه‌اش خوشه خوشه روى هم چيده است.
(29)
وَظِلٍّ مَمْدُودٍ (30)
و سايه‌اى پايدار.
(30)
وَمَاءٍ مَسْكُوبٍ (31)
و آبى ريزان.
(31)
وَفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ (32)
و ميوه‌اى فراوان،
(32)
لَا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ (33)
نه بريده و نه ممنوع.
(33)
وَفُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ (34)
و همخوابگانى بالا بلند.
(34)
إِنَّا أَنْشَأْنَاهُنَّ إِنْشَاءً (35)
ما آنان را پديد آورده‌ايم پديد آوردنى،
(35)
فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَارًا (36)
و ايشان را دوشيزه گردانيده‌ايم،
(36)
عُرُبًا أَتْرَابًا (37)
شوى دوست همسال،
(37)
لِأَصْحَابِ الْيَمِينِ (38)
براى ياران راست.
(38)
ثُلَّةٌ مِنَ الْأَوَّلِينَ (39)
كه گروهى از پيشينيانند،
(39)
وَثُلَّةٌ مِنَ الْآخِرِينَ (40)
و گروهى از متأخران.
(40)
وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ (41)
و ياران چپ؛ كدامند ياران چپ؟
(41)
فِي سَمُومٍ وَحَمِيمٍ (42)
در [ميان] باد گرم و آب داغ.
(42)
وَظِلٍّ مِنْ يَحْمُومٍ (43)
و سايه‌اى از دود تار.
(43)
لَا بَارِدٍ وَلَا كَرِيمٍ (44)
نه خنك و نه خوش.
(44)
إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَٰلِكَ مُتْرَفِينَ (45)
اينان بودند كه پيش از اين ناز پروردگان بودند.
(45)
وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظِيمِ (46)
و بر گناه بزرگ پافشارى مى‌كردند.
(46)
وَكَانُوا يَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ (47)
و مى‌گفتند: «آيا چون مرديم و خاك واستخوان شديم، واقعاً [باز] زنده مى‌گرديم؟
(47)
أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ (48)
يا پدران گذشته ما [نيز]؟»
(48)
قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ (49)
بگو: «در حقيقت، اولين و آخرين،
(49)
لَمَجْمُوعُونَ إِلَىٰ مِيقَاتِ يَوْمٍ مَعْلُومٍ (50)
قطعاً همه در موعد روزى معلوم گرد آورده شوند.»
(50)
ثُمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ (51)
آنگاه شما اى گمراهان دروغپرداز،
(51)
لَآكِلُونَ مِنْ شَجَرٍ مِنْ زَقُّومٍ (52)
قطعاً از درختى كه از زقّوم است خواهيد خورد.
(52)
فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ (53)
و از آن شكمهايتان را خواهيد آكند.
(53)
فَشَارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَمِيمِ (54)
و روى آن از آب جوش مى‌نوشيد؛
(54)
فَشَارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ (55)
[مانند] نوشيدن اشتران تشنه.
(55)
هَٰذَا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ (56)
اين است پذيرايى آنان در روز جزا.
(56)
نَحْنُ خَلَقْنَاكُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ (57)
ماييم كه شما را آفريده‌ايم، پس چرا تصديق نمى‌كنيد؟
(57)
أَفَرَأَيْتُمْ مَا تُمْنُونَ (58)
آيا آنچه را [كه به صورت نطفه] فرو مى‌ريزيد ديده‌ايد؟
(58)
أَأَنْتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ (59)
آيا شما آن را خلق مى‌كنيد يا ما آفريننده‌ايم؟
(59)
نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ (60)
ماييم كه ميان شما مرگ را مقدر كرده‌ايم و بر ما سبقت نتوانيد جست؛
(60)
عَلَىٰ أَنْ نُبَدِّلَ أَمْثَالَكُمْ وَنُنْشِئَكُمْ فِي مَا لَا تَعْلَمُونَ (61)
[و مى‌توانيم] امثال شما را به جاى شما قرار دهيم و شما را [به صورت] آنچه نمى‌دانيد پديدار گردانيم.
(61)
وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَىٰ فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ (62)
و قطعاً پديدار شدن نخستين خود را شناختيد؛ پس چرا سر عبرت گرفتن نداريد؟
(62)
أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ (63)
آيا آنچه را كشت مى‌كنيد، ملاحظه كرده‌ايد؟
(63)
أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ (64)
آيا شما آن را [بى‌يارى ما] زراعت مى‌كنيد، يا ماييم كه زراعت مى‌كنيم؟
(64)
لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ (65)
اگر بخواهيم قطعاً خاشاكش مى‌گردانيم، پس در افسوس [و تعجب] مى‌افتيد.
(65)
إِنَّا لَمُغْرَمُونَ (66)
[و مى‌گوييد:] «واقعاً ما زيان زده‌ايم،
(66)
بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ (67)
بلكه ما محروم شدگانيم.»
(67)
أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ (68)
آيا آبى را كه مى‌نوشيد ديده‌ايد؟
(68)
أَأَنْتُمْ أَنْزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنْزِلُونَ (69)
آيا شما آن را از [دل] ابر سپيد فرود آورده‌ايد، يا ما فرودآورنده‌ايم؟
(69)
لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْكُرُونَ (70)
اگر بخواهيم آن را تلخ مى‌گردانيم، پس چرا سپاس نمى‌داريد؟
(70)
أَفَرَأَيْتُمُ النَّارَ الَّتِي تُورُونَ (71)
آيا آن آتشى را كه برمى‌افروزيد ملاحظه كرده‌ايد؟
(71)
أَأَنْتُمْ أَنْشَأْتُمْ شَجَرَتَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنْشِئُونَ (72)
آيا شما [چوب] درخت آن را پديدار كرده‌ايد، يا ما پديدآورنده‌ايم؟
(72)
نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْكِرَةً وَمَتَاعًا لِلْمُقْوِينَ (73)
ما آن را [مايه] عبرت و [وسيله] استفاده براى بيابانگردان قرار داده‌ايم.
(73)
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ (74)
پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.
(74)
۞ فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ (75)
نه [چنين است كه مى‌پنداريد]، سوگند به جايگاه‌هاى [ويژه و فواصل معيّن] ستارگان.
(75)
وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ (76)
اگر بدانيد، آن سوگندى سخت بزرگ است!
(76)
إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ (77)
كه اين [پيام] قطعاً قرآنى است ارجمند،
(77)
فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ (78)
در كتابى نهفته،
(78)
لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ (79)
كه جز پاك‌شدگان بر آن دست ندارند،
(79)
تَنْزِيلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ (80)
وحيى است از جانب پروردگار جهانيان.
(80)
أَفَبِهَٰذَا الْحَدِيثِ أَنْتُمْ مُدْهِنُونَ (81)
آيا شما اين سخن را سبك [و سست] مى‌گيريد؟
(81)
وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ (82)
و تنها نصيب خود را در تكذيب [آن] قرار مى‌دهيد؟
(82)
فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ (83)
پس چرا آنگاه كه [جان شما] به گلو مى‌رسد،
(83)
وَأَنْتُمْ حِينَئِذٍ تَنْظُرُونَ (84)
و در آن هنگام خود نظاره گريد -
(84)
وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْكُمْ وَلَٰكِنْ لَا تُبْصِرُونَ (85)
و ما به آن [محتضر] از شما نزديكتريم ولى نمى‌بينيد-
(85)
فَلَوْلَا إِنْ كُنْتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ (86)
پس چرا، اگر شما بى‌جزا مى‌مانيد [و حساب و كتابى در كار نيست]،
(86)
تَرْجِعُونَهَا إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (87)
اگر راست مى‌گوييد، [روح] را برنمى‌گردانيد؟
(87)
فَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ (88)
و اما اگر [او] از مقربان باشد،
(88)
فَرَوْحٌ وَرَيْحَانٌ وَجَنَّتُ نَعِيمٍ (89)
[در] آسايش و راحت و بهشت پر نعمت [خواهد بود].
(89)
وَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ (90)
و اما اگر از ياران راست باشد،
(90)
فَسَلَامٌ لَكَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ (91)
از ياران راست بر تو سلام باد.
(91)
وَأَمَّا إِنْ كَانَ مِنَ الْمُكَذِّبِينَ الضَّالِّينَ (92)
و اما اگر از دروغزنان گمراه است،
(92)
فَنُزُلٌ مِنْ حَمِيمٍ (93)
پس با آبى جوشان پذيرايى خواهد شد،
(93)
وَتَصْلِيَةُ جَحِيمٍ (94)
و [فرجامش] درافتادن به جهنم است.
(94)
إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ حَقُّ الْيَقِينِ (95)
اين است همان حقيقت راست [و] يقين.
(95)
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ (96)
پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبيح گوى.
(96)